KAZIKLI VOYVODA

Yas 31. Her boku gordu saniyor insan. Her bir seyi biliyor saniyor. Ama oyle degil mirim. Hayat insani en beklemedigi anda ters koseye yatirmakta usta.

Acayim; oncelikle biraz kendimi anlatmam gerek. Ben gectigimiz yila kadar hayatina cok kolay insan alabilen biri degildim. Kendimi guvende hissetmedigi zaman rahatsiz olan, tanimadigi ya da cok bilmedigi insanlarin yaninda rahatsizlik ceken, iletisimde zorlanan hafif sosyal ozurlu bir vatandastim. Bunlarin insanin hayatina kattigi cok sey oldugu gibi goturdugu de cok sey var malum. Bir kere kazik yemekten kurtariyor insani. Ama adamin ilerlemesini onluyor, yasamini sinirliyor.

Neyse, sonralari psikyatra gitmeye basladim ve tabii Efexor girdi hayatima.
Bu ilac oyle lanet bir sey ki, guveni insanlarda degil kendinde aramayi ogretiyor adama. Benimkisi gibi arizali bunyeler icin ruya gibi bir sey bu kendine guven davasi.
Baskalarindan rahatsiz olmadan gezmenin eglenmenin, cok da tanimadigin insanlarla oyle ya da boyle bir iletisim kurabilmenin guzelligini gosteriyor. Buraya kadar guzel tabii. Ama bir yerden sonra dogal seleksiyon bas gosterince, elemeler basliyor ve bu insanlarin aralarindan sevdiklerini yaninda tutmaya basliyor rahatsiz ruh.

E tabii deneme yanilma metodu en nihayetinde, arada hayal kirikliklari da olmali degil mi?
Oyleymis, o severek sectigin insanlardan bir tanesi sana -yani bana- kazik atabiliyormus. Cunku sen yirmi yillik arkadasi degilsin, o yuzden ne kadar deger verildigi soylense de de kalbin herhangi bir kalp; kirip dokmek kolay.

Lakin, "Bu yasa kadar gelmissin, guvendigin daglar disinda baska hic bir daga hatta tepeye bile tirmanmayi denememissin, ne bekliyordun." derler adama. Desinler cunku haklilar.

Bu cumlemden sonrasi kendime bir methiye formatina donusebilir ama yalanim yok, her sey gercektir.
Ben iyi niyetli bir insanim. Kimseyi kirmak ve kimseye kotuluk yapmak istemem. Bunun icin de ozel bir caba gosteririm. Entrikalara kafam basmaz o yuzden istesem de yapamam.Tabii ki hiyarliklarim ve yanlislarim oluyordur. Farkinda olmadan birilerinin kalbini ben de kirmis olabilirim. Ama bana soylendiginde hatami kabul etmesini de ozur dilemesini de bilirim. Kendimi affettirmek icin elimden geleni de arkama koymam. Ama isin acisi herkesi de kendim gibi sanirim. Hayat oyle degil tabii, malum ters kose gol durumlari.
Bugun bana faul yaptilar sonra da kirmizi kart gormeden gol attilar. Ben de mal gibi kalakaldim.

Uzattim, kisaltayim; gecen mart nisan donemlerinde yakinlik kurdugum ve kisa sure icerisinde cok sevdigim bir arkadasim, yazin kendisine hoslasmadan ote hissiyatlar icerisinde oldugum ve aramda bir seyler gecmis olan bir adamla yazdan beridir bazi bazi aralarinda bir seyler gectigini soyledi. Ben bu arkadasima yeri geldiginde o adamdan sevgiyle bahsedip, yeri geldiginde o adama kufurler savurarak gecirdim yaz mevsimini. Ben bunlari anlatirken aslinda neler oluyormus...

Diyecegim odur ki; benim deger yargilarima gore arkadaslikta yanlislar olur ama kazik olmaz...

Kissadan Hisse
Hayatta herkese guvenmek, herkesi kendin gibi sanmak en buyuk salakliktir.